Cobouw 4 februari 2016: “Markt
opvallend stil over herziening Aanbestedingswet”:
‘Kansen en mogelijkheden zien’
is blijkbaar (toch) een eigenschap die weinig juristen is gegeven. Men denkt
blijkbaar (toch) liever in beperkingen, problemen, grenzen, regels,
instrumenten en spoorboekjes e.d.
Ik sluit mij aan bij de reactie van Hein van der Horst:
[…] De suggestie van meer regels en instrumenten,
zoals voorgesteld, heeft een averechtse werking: de opwaartse
juridiseringsspiraal van het aanbestedingsproces!
Een en ander mede in de gedachte, dat weloverwogen keuzes maken onlosmakelijk
verbonden is met de inhoudelijke capaciteiten van betrokkenen in het (inkoop-)
proces en gezond en redelijk verstand gebruiken. Regels, instrumenten en
spoorboekjes zullen een en ander niet stimuleren, noch verbeteren.
En over ‘kiezen’ wil ik het (dus)
helemaal niet hebben. Ik ga voor ‘nadenken’.
Alsof aanbesteden daadwerkelijk ‘(Russische)
roulette’ of ‘een spelletje’ of ‘een loterij’ zou (moeten) zijn.
Is het omdat het wetsvoorstel alleen maar gaat over de
implementatie van de aanbestedings- en concessierichtlijnen of is men na al die
jaren van onderhandelingen, aanpassingen en discussies
‘aanbestedingsrichtlijn-moe’? […]
Nee.
Ik ben gewoon moe van al die hooggeleerde, niet vanuit inkoop- en
aanbestedingspraktijkervaring
ingegeven, (politieke) ‘oproepen’ die onder het mom van verduidelijking van de
regels zouden moeten leiden tot nóg meer regels (in wet, instrumenten en
spoorboekjes e.d.).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten